مراد رهایی

پوچی و … عشق و … خاطره

سنگ و اندوه و درد

قالبم را از آهنگر گرفتم ، تا به همه نشان دهم

تا با آن شکل گیرم .

اما قالبم با اینکه تهی بود اینهمه را در بر نمی گرفت :

ما لعبتیم و خود نمی دانیم

لعبت این جهانیم و بخاطر آن جهان

در جستجوی قالبی بودیم که هیچگاه تن پوشمان نشد .

ما همیشه عریانیم .

از خود می پرسم این همه کیش و آیینمان نبود ، که چنین بازیچه شدیم امید بستیم که بسازیم … ویران نمودیم .

امید بستیم که نزدیک شویم … دور شدیم .

راهی دیگرمان نیست .

فریاد بر آوردیم که : مرادمان از اینهمه گیر و دار « رهایی »

است .

اما امروز در بند دیگریم

 و آهنگر زنجیر دیگری را برایمان به صیغل نشسته است .

چنان زنجیری است از جنس پولاد خودمان که دیگرحتی در تنها ترین لحظه ها ،

 تحمل خود را نیز از کف نهاده ایم …