کوهها

دل را به هر رنگی که می زنم ، ناپیدا  است

حتی برای تو که تکه از آن را در صندوقچه ات

به یادگار گذاشتی…

ای رهگذر از کوهها در گذر که کوهند …

کوهها دیگر حتی پژواکی برای شیرین ترین واژه تو

به باورشان نمی نشیند

نه ، گمان بد مدار ، تو دروغ نیستی ، دردی ، افزون بر تمام دردها ، که بی وقفه اندوه را برای فراموش اندوه به ارمغان می آوری…

ای رهگذر سنگی را که به یادگار نگه داشتی در دست بفشار تا دریابی که سنگها بی جانند و بی روح…

و هیچ دردی بزرگتر از کوه بودن نیست…

چرا که مردم این دیار دریا می پرستند ، نه کوه را …

و درخت را باور می کنند … نه سنگ چینی که آن را به آغوش کشیده است…