رباعی دوم

یک شب ز فراق دل تو، جان بدهم
دردی است مرا که من سر، اسان بدهم  
وز دوست اگر کسی نشانی آرد
در مژده دهیش، گوهر کان بدهم 

رباعی

مجنون گره ای ز بند خود وا نکند 

با خود صنما دگر کسی تا نکند 

زین فتنه که آخر زمان می بینم

لیلی صفتی در دل ما جا نکند 

معامله

و اگر در راه معشوق گام نهی ...

باید که به او دل سپاری. 

و اما معشوق نیز اگر لایق باشی، باید که به تو چشم عطا کند... از این رو عشاق زمینی همواره خیره در چشم معشوق خویشند... 

و اگر دل دادی ... بدان که بیدل شوی و عریان... و فهمی در خویش نداری و همگی چون او شوی... و از آنجا که با چشمان معشوق به عالمیان نگری... عالمیان را آنگونه بینی که باید باشند، نه انگونه که هستند و تو را تاب و توان دیدن با چشم معشوق نیست...